Με τον ιατρικό όρο Πνευμονική Υπέρταση χαρακτηρίζεται η αυξημένη πίεση στα αιμοφόρα αγγεία που προσλαμβάνουν το οξυγόνο από τους πνεύμονες. Η αύξηση της αρτηριακής πίεσης καταπονεί την καρδιά, και τελικώς προκαλεί διακοπή της λειτουργίας στη δεξιά της πλευρά. Η Πνευμονική Αρτηριακή Υπέρταση (ΠΑΥ) διακρίνεται σε διάφορες μορφές, διαφορετικής αιτιολογίας αλλά ωστόσο με ίδια συμπτώματα, ιστοπαθολογικά ευρήματα και σε ορισμένες περιπτώσεις με όμοια ανταπόκριση στη θεραπεία. Πρόκειται για μια σπάνια, προοδευτική και αρκετά σοβαρή νόσο. Δυστυχώς μέχρι και σήμερα δεν έχει βρεθεί θεραπεία, ωστόσο υπάρχουν αρκετές θεραπευτικές αγωγές, οι οποίες στοχεύουν να ωφελήσουν τα άτομα με την πάθηση αυτή και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι και αιτίες που προκαλούν την πνευμονική υπέρταση. Μεταξύ αυτών είναι i) η ιδιοπαθής πνευμονική υπέρταση για την οποία δεν υπάρχει κάποια αναγνωρίσιμη αιτία και η οποία ευθύνεται για το 40% περίπου των περιπτώσεων, ii) η οικογενής ή κληρονομική μορφή η οποία ευθύνεται για το 6% των περιπτώσεων και προκαλείται από πρόβλημα σε γονίδιο που είναι κληρονομικό και iii) οι περιπτώσεις που σχετίζονται με νοσήματα.

Ποια είναι τα συμπτώματα της πνευμονικής υπέρτασης;

Υπάρχει δυσκολία στην αναγνώριση και διάγνωση της πνευμονικής αρτηριακής υπέρτασης ειδικά σε πρώιμο στάδιο, καθώς τα συμπτώματά της είναι παρόμοια με άλλα καρδιακά και πνευμονικά νοσήματα. Ένα πρώτο και βασικό σύμπτωμα είναι η δύσπνοια, ειδικά κατά την άσκηση. Άλλα συμπτώματα που ενδεχομένως να προκύψουν με την επιδείνωση της νόσου είναι: οίδημα (πρήξιμο) στους αστραγάλους ή στα πόδια, εύκολη κόπωση, ζάλη, λιποθυμικό επεισόδιο, ταχύς ή ακανόνιστος παλμός, βήχας, στηθάγχη.

Υπάρχει θεραπεία;

Αν και η πνευμονική υπέρταση είναι μια προοδευτικά επιδεινούμενη νόσος, τα τελευταία χρόνια υπήρξε σημαντική βελτίωση στην αποτελεσματικότητα της θεραπευτικής αγωγής. Στόχος των περισσότερων φαρμακευτικών αγωγών είναι η διακοπή ή η μείωση των διαδικασιών που αποφράσσουν τις πνευμονικές αρτηρίες και προκαλούν αύξηση της πίεσης. Συνήθως η αγωγή σχετίζεται με αντιπηκτικά, αναστολείς διαύλων ασβεστίου, προστακυκλίνη, ανταγωνιστές υποδοχέων ενδοθηλίνης και αναστολείς φωσφοδιεστεράσης 5. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική και κάθε οργανισμός λειτουργεί και αντιδρά με διαφορετικό τρόπο. Επομένως το θεραπευτικό πρωτόκολλο που θα ακολουθήσει ο ειδικός βασίζεται σε μια εξατομικευμένη προσέγγιση. Απώτερος σκοπός είναι η καλή πρόγνωση της νόσου και η βελτίωση της ποιότητας ζωής του ατόμου. Σε σπάνιες περιπτώσεις που η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να μην έχει αποτέλεσμα, μπορεί να χρειαστεί μεταμόσχευση πνεύμονα.